YOLCULUĞUM KENDİME

okurken tıkla ve dinle

Bu yazı kendimi tanımaya adanmış olsun çocuklar.

Bu öyle kolay bişey değil.
Anlatmak da çok zor...
Ama "kendime dair şeyler listemi" yapmaya başlayalı ruhumu kendimi arıyorum saklı kapılar arkasında.
Bazen bir duygumun tozları arasında kalıyorum.
Bazen hiç bilmediğim bir boşluktaymışım gibi hissediyorum.
Ama her türlü yolda olma halini seviyorum çocuklar.
Bir arkadasım var, ona anlatıyorum sesli sesli kendimi.
O da bana.
Anlattıkça iyi hissettiren arkadaşlarımı çok seviyorum.
Onları en degerli hazinem gibi saklıyorum.
İyikilerim onlar benim çocuklar.
Sizin de iyikileriniz olacak,kıymetli o birbirine dokunan kalpler.
Kıymet verin iyikilerinize çocuklar...
Duygularımı  ifade edemiyorum çocuklar.
En uzaktakiler anlıyor da beni en yakınımdakilere becerip anlatamıyorum,
Hepsi birbirine giriyor yoğun yaşadığım duygularımın.
Oturup ağlıyorum hemem çocuklar.
Bu kötü tarafım ama benim tarafım çabalıyorum değiştirmeye.
Başaracagım bunu da ,biliyorum çocuklar.
Başarmam için yanımda çok güzel 2 melek var.
Incinmiş bir çocuk gelmiş eski yıllardan,bir tarafı da güleç ama.
Güleç tarafını besleyeceğim herkesten bağımsız.
"İpek" bana bunu öğretecek.
Ne istediğimin farkında olmaya karar verdim çocuklar,"Eylül Ada"yardım ediyor bana bu konuda.
5 yıl olacak her tökezleyip düştüğümde kin beslemeden elini uzatıyor bana kalkmam için.
Bir ileri iki geriyim bu konuda ama olsundu...
Farkındayım ya...
Ondan güç alırcasına kucaklıyorum onu içimde.
'Başkaları ne der' ile büyüdüm çocuklar.
'Hayır ' deyiversem incitirim karşı tarafı diye diye incindim çocuklar.
"Hayır teşekkür ederim" demeyi öğreniyorum yeni yeni...
Söyledikçe kimseyi üzmediğimi ama içimi mutluluk kapladığını fakediyorum çocuklar.
Hayatı, duygularımızı karmakarışık hale getirip düğümler içinde yaşıyor gibi geliyor bazen de.
Durup izliyorum artık çok sık kendimi.

İzledikçe sadeleşiyorum,sadeleştiriyorum içimdekileri.

Fazlalıkları çıkarıyorum yeniden düzenliyorum duygu filtrelerimi.

Büyütüp beslediğim düşüncelerime, kendimi de inandırıp yaşadığımı farkediyorum mesela.

Bazen benim bazen güdük kalıpların eseri o düğümleri keşfetmem ile çözülüp özümü bulacağımın  farkına varıyorum.

Farkında olmayı çok seviyorum çocuklar...
Unutmayın sakın bunu....
Bana kimsecikler demedi bunun ne kadar önemli olduğunu...
Çok sonralardan anladım...
Belki de bunun şimdi olması da gerekiyordu...
Nedeni vardır mutlaka,onu sonra düşüneceğim :)
Birisi gelip beni mutluluk ülkesine götürmeyecek çocuklar...

Mutluluğu da sizden öğrendim çocuklar…

İki küçük kız gösterdi bunu bana....
Size de belki yolculuğa çıkmak gösterebilir...
Ya da uzak diyarlardan evinize gelen bir misafir...
Bir agaca bakmak ya da..
Rüzgara dokunmak....
Güzel bir kitabın sayfaları...
Bir film repliği...
O sihre bıraktım kendimi çocuklar...
Sihrinizi bulmanız ona sıkı sıkı tutunmanız dileklerimle...

19 Ağustos 2018/ Kayseri